แนวทางทฤษฎีการจัดสรร

บริการด้านสุขภาพไม่ฟรีและไม่จำกัด ในการพิจารณาปัญหาการจัดสรร สังคมต้องเผชิญกับการตัดสินใจพื้นฐานบางประการ คำถามสองข้อที่แตกต่างกันคือ: สังคมมีข้อผูกมัดทางศีลธรรมในการให้บริการด้านสุขภาพแก่ทุกคนหรือไม่? ระบบใดมีประสิทธิภาพและประสิทธิผลสูงสุดในการให้บริการด้านการรักษาพยาบาล? 1. ในคำถามแรก บางคนคิดว่า (ก) การดูแลสุขภาพก็เหมือนกับสินค้าอุปโภคบริโภคหรือบริการอื่นๆ (เครื่องปั่น การเปลี่ยนถ่ายน้ำมันเครื่อง ฯลฯ) ที่บางคนจ่ายได้และบางคนจ่ายไม่ได้ (b) มุมมองที่แตกต่างออกไปคือ การรักษาพยาบาลเป็นสิทธิที่รัฐบาลมีพันธะทางศีลธรรมที่จะต้องจัดหาให้กับประชากรทั้งหมด (คำถามติดตามผลคือ: การดูแลสุขภาพอยู่ในระดับใด) (c) ในระหว่างนั้นมีความเห็นที่ว่าการรักษาพยาบาลเป็นผลดีต่อสังคม เช่น ทางหลวง การศึกษา และการป้องกันประเทศ และรัฐบาลควรแจกจ่ายอย่างยุติธรรมมากกว่าปล่อยให้ขึ้นอยู่กับความสามารถในการจ่าย 2. คำถามที่สองมุ่งเน้นไปที่วิธีการให้บริการด้านการ ดูแลสุขภาพ อย่างมีประสิทธิภาพมากที่สุด สมมติฐานทั่วไปคือผู้ที่คิดว่าการรักษาพยาบาลไม่ใช่สิ่งที่ถูกต้องเชื่อว่ากลไกตลาดเสรีเป็นระบบที่ดีที่สุด และผู้ที่คิดว่าการรักษาพยาบาลเป็นสิทธิหรือเป็นผลดีต่อสังคมจะต้องได้รับการแจกจ่ายโดยรัฐบาล ดังนั้นแนวทางทฤษฎีสองแนวทางที่มักระบุคือตำแหน่ง "เสรีนิยม" (ตลาดเสรี) และตำแหน่ง "เสรีนิยม สวัสดิการสังคม ความยุติธรรมในการกระจาย" (การรักษาพยาบาลตามสิทธิ) แต่สิ่งนี้ไม่แน่นอน บางคนอาจเชื่อว่าการดูแลสุขภาพเป็นสิทธิ แต่ยังเชื่อว่าตลาดเสรีเป็นกลไกโดยรวมที่ดีที่สุดในการจัดหา (รัฐบาลยุ่งกับทุกสิ่งที่แตะต้อง) หรือในทางตรงข้าม เชื่อว่าไม่มีใครมีสิทธิในการดูแลสุขภาพ แต่เชื่อว่ามันใช้ได้ผลใน จัดมากที่สุด