สถานะทางการเงินส่งผลต่อความสำเร็จของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้

อย่างไรก็ตาม การศึกษาใหม่ของมหาวิทยาลัยไอโอวาพบว่า มีนักศึกษาระดับปริญญาตรีเพียง 1 ใน 3 จากมหาวิทยาลัย 11 แห่งที่รายงานว่ามีความบกพร่องทางการเรียนรู้เท่านั้นที่ได้รับที่พัก ความเหลื่อมล้ำอาจมาจากสองสิ่ง: ความปรารถนาที่จะเป็นอิสระและเงิน "นักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้บางคนไปเรียนที่วิทยาลัย และพวกเขาต้องการจัดการด้วยตัวเอง" คาร์ลา แมคเกรเกอร์ ศาสตราจารย์ในภาควิชาวิทยาการการสื่อสารและความผิดปกติของ UI และผู้เขียนนำรายงานกล่าว "พวกเขาไม่ต้องการความช่วยเหลือพิเศษ" อย่างไรก็ตาม การศึกษานี้พบว่าความเหลื่อมล้ำมีมากกว่าความต้องการเพียงอย่างเดียว สิ่งอำนวยความสะดวกทางการศึกษาหลังมัธยมศึกษาไม่ได้รับคำสั่งให้ระบุนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ มันขึ้นอยู่กับนักเรียนที่จะระบุตนเอง และนั่นคือที่มาของเงิน มหาวิทยาลัยหลายแห่งต้องการเอกสารเกี่ยวกับความบกพร่องทางการเรียนรู้ของนักเรียนเพื่อให้มีคุณสมบัติสำหรับที่พักพิเศษ การคัดกรอง การสัมภาษณ์ และการทดสอบเพื่อยืนยันการมีอยู่ของความพิการอาจมีราคาสูงถึง 5,000 ดอลลาร์ "ที่พักฟรี แต่การทดสอบเพื่อพิสูจน์ว่าคุณมีความบกพร่องทางการเรียนรู้นั้นไม่" แมคเกรเกอร์กล่าว จากการศึกษาพบว่า 50 เปอร์เซ็นต์ของนักเรียนที่ร่ำรวยที่สุดที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้รายงานว่าได้รับที่พัก มีเพียง 30 เปอร์เซ็นต์ของนักเรียนที่มีรายได้น้อย ชนชั้นแรงงาน และชนชั้นกลางที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้กล่าวว่าพวกเขาได้รับความช่วยเหลือพิเศษ นอกจากนี้ การศึกษายังพบว่าอัตราค่า ที่พัก ในหมู่นักศึกษานอกรัฐสูงกว่านักศึกษาในรัฐของมหาวิทยาลัยต่างๆ ที่ศึกษาอยู่ "สิ่งนี้อาจสะท้อนถึงความมั่งคั่งได้เช่นกัน เนื่องจากค่าเล่าเรียนนอกรัฐมักจะมากกว่าค่าเล่าเรียนในรัฐถึง 2-5 เท่า" ผู้เขียนเขียน การศึกษาเรื่อง "The University Experiences of Students with Learning Disabilities" เผยแพร่เมื่อวันที่ 17 พฤษภาคม 2016 ทางออนไลน์ในLearning Disabilities Research & Practice ข้อมูลสำหรับการศึกษา UI มาจากการตอบแบบสำรวจประสบการณ์นักศึกษาในการสำรวจ Research University (SERU) ที่ดำเนินการในปี 2014 แก่นักศึกษาระดับปริญญาตรีที่มหาวิทยาลัยรัฐที่เปิดสอนระดับปริญญาเอก 4 ปี 11 แห่งในสหรัฐอเมริกา การสำรวจสอบถามนักศึกษาระดับปริญญาตรีเกี่ยวกับสภาพอากาศในวิทยาเขต ค่าใช้จ่ายด้านเวลา อุปสรรคและการสนับสนุนการเรียนรู้ ความสำเร็จทางวิชาการ การมีส่วนร่วมทั้งในและนอกห้องเรียน และความพึงพอใจโดยรวม ในปี 2554 ศูนย์สถิติการศึกษาแห่งชาติพบว่าในระดับหลังมัธยมศึกษา ร้อยละ 31 ของนักเรียนพิการทั้งหมดมีความบกพร่องทางการเรียนรู้ ในช่วงไม่กี่ทศวรรษที่ผ่านมา นักศึกษาที่มีความพิการทุกประเภทได้เป็นตัวแทนในวิทยาเขตทั่วประเทศมากขึ้น เนื่องจากกฎหมายของรัฐบาลกลาง ซึ่งรวมถึงพระราชบัญญัติการศึกษาสำหรับบุคคลทุพพลภาพ (IDEA) ได้ส่งเสริมให้มีการรวมนักศึกษามากขึ้น อย่างไรก็ตาม การเปลี่ยนจากระดับมัธยมศึกษาเป็นระดับหลังมัธยมศึกษาได้สร้างความท้าทายให้กับนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ "ไม่น่าแปลกใจเลยที่นักเรียนระดับหลังมัธยมศึกษาที่เป็นโรคแอลดีจะใช้เวลานานกว่าจะได้รับปริญญาและมีแนวโน้มที่จะออกจากการศึกษาระดับมัธยมศึกษาตอนปลายโดยไม่ได้รับปริญญามากกว่านักเรียนคนอื่นๆ" นักวิจัยตั้งข้อสังเกต มีเพียงร้อยละ 34 ของนักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ที่สำเร็จการศึกษาระดับปริญญาสี่ปีภายในแปดปีหลังจากจบชั้นมัธยมศึกษาตอนปลาย จากข้อมูลของ National Center for Special Education Research เทียบกับร้อยละ 56 ของนักเรียนทั้งหมดทั่วประเทศที่ National Student Clearinghouse รายงานว่าสำเร็จการศึกษาภายในหกปี . McGregor กล่าวว่าในปี 2014 UI ซึ่งเป็นหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่เข้าร่วมได้รับอนุญาตให้เพิ่มคำถามสองข้อในแบบสำรวจเกือบ 200 คำถาม: "คุณมีความบกพร่องทางการเรียนรู้ที่ส่งผลต่อการอ่าน การเรียน หรือการทำงานของหลักสูตรของคุณหรือไม่" และ "ปัจจุบันคุณได้รับที่พักจากมหาวิทยาลัยเนื่องจากความพิการของคุณหรือไม่" โดยรวมแล้ว 5.96 เปอร์เซ็นต์ของผู้ตอบแบบสอบถามรายงานว่าพวกเขามีความบกพร่องทางการเรียนรู้ จากการศึกษาพบว่านักศึกษาที่รายงานว่ามีความบกพร่องทางการเรียนรู้รับรู้ว่ามีอคติต่อผู้ที่มีความพิการในวิทยาเขตของตนมากกว่านักศึกษาที่แจ้งว่าไม่มีความพิการ พวกเขายังรายงานถึงการติดต่อคณาจารย์นอกชั้นเรียนมากขึ้น อุปสรรคที่ไม่ใช่ด้านวิชาการและทักษะที่ส่งผลต่อความสำเร็จของมหาวิทยาลัยมากขึ้น และความพึงพอใจต่อประสบการณ์ในมหาวิทยาลัยน้อยลง "สิ่งเหล่านั้นทั้งหมดชี้ให้เห็นถึงข้อเท็จจริงที่ว่า หากคุณพยายามที่จะได้รับปริญญาในวิทยาลัยและมีความบกพร่องทางการเรียนรู้ คุณจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคต่างๆ และมันจะยากขึ้น" แมคเกรเกอร์กล่าว โดยไม่คำนึงถึงสถานะความพิการ นักเรียนที่มีอายุมากกว่ารายงานว่ามีอุปสรรคทางการเงินมากกว่านักเรียนที่อายุน้อยกว่า แต่นี่เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนักเรียนที่รายงานว่ามีความบกพร่องทางการเรียนรู้ "นักเรียนสูงอายุที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้เหล่านี้พบว่ามันยากจริงๆ" แมคเกรเกอร์กล่าว "พวกเขาไม่ได้ทำเกรดให้ต่ำลง แต่พวกเขารายงานว่าใช้เวลามากขึ้นเพื่อให้ได้เกรดเหล่านั้น นี่คือข้อความว่าความบกพร่องทางการเรียนรู้จะไม่ส่งผลกระทบต่อทุกคนในลักษณะเดียวกัน และพวกเขาสร้างความท้าทายให้กับนักเรียนที่มีอายุมากกว่า" McGregor ยอมรับข้อจำกัดหลักของการศึกษาคือรายละเอียดถูกเสียสละเพื่อขอบเขต "คงจะเป็นเรื่องน่าสนใจหากทราบว่านักเรียนมีความบกพร่องทางการเรียนรู้ประเภทใด" เธอกล่าว McGregor วางแผนที่จะดำเนินการตรวจสอบประเภทของความท้าทายในการเรียนรู้เฉพาะที่นักเรียนที่มีความบกพร่องทางการเรียนรู้ต้องเผชิญในการศึกษาระดับอุดมศึกษาต่อไป