วิวัฒนาการของปลา

แม้ว่าปลามีกรามจะปรากฏในบันทึกฟอสซิลเมื่อเกือบ 500 ล้านปีก่อน แต่การหากินด้วยการแทะเล็มแทะหรือแทะอาหารจากหินและปะการังไม่ปรากฏในหมู่เทเลออส (กลุ่มที่มีปลากระดูกแข็งเป็นส่วนใหญ่) จนกระทั่งหลังจากการสูญพันธุ์ครั้งใหญ่ที่ฆ่าไดโนเสาร์ ในช่วงปลายยุคครีเตเชียส เมื่อประมาณ 60 ล้านปีที่แล้ว จากการศึกษาครั้งใหม่ Katherine Corn นักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษาจาก UC Davis Department of Evolution and Ecology and Center for Population Biology กล่าวว่า "อาจมีการกัดโดย teleosts ก่อนสิ้นสุดยุคครีเทเชียส แต่การสร้างใหม่ของเราชี้ให้เห็นว่ามันผิดปกติมาก" ผู้เขียนบนกระดาษ ดูด กระแทก และกัด ปลาในแนวปะการังสมัยใหม่ให้อาหารได้หลายวิธี หลายคนดูดอาหารที่ลอยน้ำเข้าปากด้วยการขยายหัวอย่างรวดเร็ว การดูดกินนี้คิดว่าเป็นบรรพบุรุษของเทเลออส จำนวนที่น้อยกว่าคือ "ram biters" ซึ่งจับอาหารโดยการว่ายน้ำเข้าปากโดยอ้าปาก ปลาในแนวปะการังหลายชนิด รวมถึงสายพันธุ์ที่โดดเด่น เช่น ปลานกแก้ว ปลาผีเสื้อ และปลาทริกเกอร์ฟิช กัดอาหารของพวกมันจากพื้นผิวแข็ง สิ่งนี้ทำให้พวกมันเข้าถึงเหยื่อเช่นหอยทากและหอยแมลงภู่ echinoderms ดอกไม้ทะเล สาหร่ายและสัตว์และพืชอื่น ๆ ที่อาจติดแน่นกับพื้นผิว Corn ซึ่งทำงานร่วมกับศาสตราจารย์ Peter Wainwright และเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆ ใน UC Davis Department of Evolution and Ecology ได้จำแนก ปลา ในแนวปะการังที่มีชีวิต 1,530 สายพันธุ์ด้วยวิธีการให้อาหาร จากนั้นจึงจับคู่พวกมันกับต้นไม้วิวัฒนาการของเทเลออส พวกเขายังได้ศึกษาอัตราการวิวัฒนาการรูปร่างของปลาเหล่านี้ด้วย พวกเขาพบว่าในช่วงปลายยุคครีเทเชียส ปลาเกือบทั้งหมดในสายเลือดเหล่านี้ถูกดูดกินเป็นอาหาร ปัจจุบัน สี่ใน 10 สายพันธุ์ของแนวปะการังเป็น "สัตว์กัดหน้าดิน" ที่สำรวจบนพื้นผิว พวกมันค้นพบว่าสายพันธุ์กัดกำลังพัฒนารูปร่างด้วยอัตราการดูดกินเกือบสองเท่า อะไรเป็นตัวกำหนดการเปลี่ยนแปลงเหล่านี้ ช่วงปลายยุคครีเตเชียสเห็นการเปลี่ยนแปลงของแนวปะการัง โดยมีโครงสร้างที่ซับซ้อนและแตกแขนงมากขึ้นซึ่งทำให้การเลี้ยงสัตว์มีประสิทธิผลมากขึ้น ในขณะเดียวกัน เทเลออสก็พัฒนาขากรรไกรที่สั้นลงซึ่งเหมาะสำหรับการกัด Corn กล่าวว่า "การเปลี่ยนแปลงทั้งสองอย่างนี้ร่วมกันทำให้การกัดเป็นโหมดที่มีประสิทธิภาพสำหรับปลา" Corn กล่าว การกัดทำให้ปลาในแนวปะการังเข้าถึงเหยื่อใหม่ๆ ที่หลากหลาย ส่งเสริมวิวัฒนาการของรูปร่างที่หลากหลาย เธอกล่าว “ดังนั้น เมื่อสัตว์กัดวิวัฒนาการ มันก็สามารถบินได้จริงๆ และนี่อาจอธิบายถึงวิวัฒนาการรูปร่างที่สูงและความหลากหลายของสัตว์กัดต่อยที่เราเห็น” คอร์นกล่าว